Streszczenie: Zasadniczym celem NATO jest zagwarantowanie wolności i bezpieczeństwa wszystkim jego członkom za pomocą środków zarówno politycznych, jak i militarnych. Podczas zimnej wojny sojusz miał chronić przed niebezpieczeństwami pochodzącymi ze strony Związku Sowieckiego. Po upadku komunizmu groźba dużej wojny w Europie przestała istnieć, co wpłynęło na zaangażowanie NATO w operacje poza obszarem traktatowym. Ten stan utrzymywał się do czasu rosyjskiej aneksji Krymu i jej późniejszej agresji przeciwko Ukrainie w 2022 r. Sytuacja ta zmieniła środowisko bezpieczeństwa w Europie, co spowodowało powrót do strategii obrony kolektywnej. Państwa NATO (w szczególności Polska i kraje bałtyckie) zaczęły podejmować działania mające na celu zwiększenie bezpieczeństwa wschodniej flanki sojuszu. Miało to swoje odbicie w decyzjach podejmowanych podczas szczytów NATO, począwszy od szczytu w Walii w 2014 r. Dwa lata później, podczas szczytu w Warszawie, zaakceptowano inicjatywę wzmocnionej Wysuniętej Obecności (eFP). Cztery wielonarodowe, batalionowe grupy bojowe zostały rozmieszczone w Estonii, Łotwie, Litwie i Polsce. Dodatkowo w Polsce sformowano dowództwo Wielonarodowej Dywizji Północny-Wschód (MND NE). Niniejszy tekst przedstawia kontekst powołania eFP, jego stan obecny i perspektywy na przyszłość. Celem artykułu jest podkreślenie niezwykle istotnej roli odstraszającej, jaką eFP odgrywa w domenie lądowej krajów tej części Europy.